Bartosz Sobanek

     Dwieście siedemdziesiąty drugi raz na blogu. Pierwszy raz w 2011 roku. I z tej okazji chciałem Wam, moi drodzy Czytelnicy, życzyć by ten, dopiero rozpoczęty rok był lepszy niż wszystkie poprzednie, by przyniósł ze sobą wiele dobrego, a to, co było złe odeszło w niepamięć.

A dzisiejsze zdjęcie? Zrobiłem je podczas pierwszej wizyty w Indiach, gdy zmęczeni tłumem turystów zaszyliśmy się z Izoo w ogrodach otaczających Tadż Mahal. Wiem, że tematycznie znajduje się całe lata świetlne od zdjęć tutaj prezentowanych, mam jednak nadzieję, że tego mroźnego, śnieżnego, zimowego wieczoru spodoba się Wam ono...     No właśnie — Indie. Właśnie czekamy na wydanie wiz. A później trzy tygodnie w moim ulubionym, chociaż może już zbyt popularnym kraju! Delhi, Waranasi, Dżodhpur, Bombaj i obieramy kierunek na Keralę!

     Przeglądając zdjęcia z poprzedniego wypadu do Indii natknąłem się na kilka zapomnianych fotografii z porannego targu kurczaków w Kalkucie. Kompletnie wyleciało mi z głowy, że prócz średniego formatu, miałem tam również cyfrę...     Nie mogę doczekać się już powrotu do Indii. Odwiedzenia znanych miejsc, spotkania przyjaciół, jak i zobaczenia czegoś nowego...
I sfotografowania rzecz jasna.

     Gdyby nie uszy, to uśmiech miałbym naokoło głowy! Po raz drugi Lidia Popiel wpuściła mnie na łamy magazynu FineLife. Tym razem w dziale FineART została zaprezentowana seria moich portretów z podróży, wraz z krótkim tekstem...
Serdecznie zapraszam Was pod adres artykułu.Czyli z moją fotografią nie jest tak źle. I może już niedługo będę mógł zobaczyć swoje fotografie w magazynach wystawionych na półkach sklepowych... Czego sobie, w dopiero co rozpoczętym roku, życzę.

     Wracam na chwilę do miejsca, które oczarowało mnie podczas pierwszego wyjazdu do Indii i Nepalu, do Katmandu. Nieczęsto robię takie zdjęcia, jednak stupa Bouddhanath (Bodhnath, Baudhanath; największa w Nepalu) wyglądała tak malowniczo na tle zaciągniętego chmurami nieba, że jednak wyciągnąłem aparat...
     Ech, żebyście mogli zobaczyć ulewę, która rozpętała się kilka minut później. Krótką, ale diabelnie intensywną. Dla mnie, mimo, że monsunowe opady już widziałem, było to kompletne zaskoczenie. Nie spodziewałem się oberwania chmury, które w kilka sekund potrafi przemoczyć nie tyle całe ubranie, co nawet zabezpieczony przed deszczem plecak.     Katmandu, ogólnie Nepal, to miejsce do którego bardzo chciałbym wrócić. Jednak w zbliżającym się wypadzie do Indii nie uwzględniam wizyty u podnóża Himalajów. Być może uda się tam zawitać na przełomie września i października.

     Kolejne zdjęcie z indyjskiej szuflady... Teraz pozostaje tylko czekać na wizy i w drogę.
Jadąc do Indii po raz pierwszy, nie spodziewałem się, że kraj ten tak mocno mnie zafascynuje. Sprawi, że będę za nim tęsknił...

     To już resztki indyjskich zdjęć z dna szuflady... Ale niedługo będą nowe &msadh; bilety są, podobnie jak wizy.
Czas ruszać!

     I znów indyjska szuflada. Tym razem z Puri. Niedaleko świątyni dedykowanej Dźagannathowi (Krisznie), natknąłem się na mężczyznę siedzącego na wozie i przy użyciu kilku linijek i cyrkli tworzył rysunki bóstw. W typowo indyjskim stylu.
     Lecz nie rysunki przykuły moją uwagę lecz rysy twarzy hindusa. Z tymi długimi włosami przypominał mi rapera — Snoop Dogga.

     To tylko zapowiedź zdjęć z dzisiejszej domowej sesji z Ulą (CrisisFiancee). Jeszcze gorące!Bardzo chciałem podziękować Rafałowi za przygotowanie makijaży i fryzur. I Izoo za pomoc logistyczną i cierpliwość w przenoszeniu tła.

     Myślę, że do samego wyjazdu będę pokazywał zdjęcia Uli z wczorajszej „domówki”...Malował i czesał Rafał,logistyka Izoo.

     Mam już dosyć zimna i brzydkiej pogody! Tego, że jasno jest tylko przez kilka krótkich godzin! I nie chcę już jednobarwnych i monotonnych teł na zdjęciach.
Marzę o wiośnie, o fotografowaniu wśród zieleni, plenerach, gdy można komponować kadry uwzględniając bokeh i geometrię otoczenia... Jednak muszę trochę poczekać. A na razie mentalnie przygotowuję się na Indie. Jeszcze tylko dni parę.

     Zgodnie z zapowiedzią z poprzedniego wpisu, dzisiaj znów pojawia się zdjęcie Uli z naszej wspólnej niedzielnej sesji, która dla mnie miała charakter edukacyjny. I przyznam szczerze — fotografia, w której kreuje się rzeczywistość, a nie jest się tylko biernym obserwatorem, to naprawdę ciężki kawałek chleba.